Joxepa Madariaga
Zegama-Aizkorri, Ehunmilak, MariMurumendi, Goierriko 2 Handiak… Mendi lasterketen inguruko informazio asko iristen zaiguk; geroz eta zale gehiago dituen kirolak, geroz eta leku zabalagoa hartzen dik, denak alde, dena goraipamen. Nik, gaiztoarena eginez, kontrako ikuspegia jarriko diat gure tartetxo honetan, Inaxio.
Mendi lasterketetan ibiltzen diren gehienak ez dituk mendizaleak. Korrikalariak dituk, zailtasunak gustatzen zaizkienak, zenbat eta gehiago, orduan eta gusturago, motibatuago (behe lainoa, lanbroa, euria, zoruko harri koskorrak…). Muga zaleak, gorputzaren eta buruaren mugetan ibiltzea gustatzen zaienak, presioa bizi zaleak. Mendian gora eta behera, korrika, estropezuka, kabestruak jantzita, itsu-itsuan doazenak. Ez dituk mendizaleak, ez naturaz gozatu zaleak. Niri, berriz, inguruak ikusi, ingurukoekin kontutan aritu, oraintxe hemen geratu, eseri eta egon, tragoxka edan, mokadua jan, argazkia atera, arnasa sakon hartu, atsedena hartu eta segi, iritsi nahi den lekura. Txorien kantuak, errekan oinak freskatu, pago-ipurdian eseri. Horiek dituk mendiak niri ematen dizkidanak, horiek mendiari kentzen dizkiodanak. Kontrastea latza!, bi jarreren artean.
Gure gurasoek ez zitean ulertzen mendira «helburu jakinik gabe» joatea. Mendira lanera joateak bakarrik zian zentzua, ganadua eramatera edota ekartzera, fruituak biltzera (kamamila, basaranak, perretxikoak …). «Mendira zoazte? Zerbait ekarri behintzat!», esaten ziguan ama zenak. Gaurko mendiko kirolarien plana eta ibiliak ikusita zer esango ote likek? Hasteko, hauxe: «Mendian korrika? Ez dun leku erosoagorik egongo korrika ibiltzeko?; mina hartuta etorri!!!» Mina. Dieta, masaje eta zainketa tekniko profesional asko, baina urte batzuk barru, lehenaz gain eta besteak beste, belaunetako, orkatiletako, bizkarreko lesioak ez ote dizkiagu egun baino ugariagoak izango gure artean?
Inazio Usarralde
Bakoitza bere zoroak bizi din, Joxepa! Ez naun ni hasiko mendi lasterketetan dabiltzanak burutik jota daudela esanez! Egin dezala norberak jarduera hori. Ni, mendira joatekotan, nahiago dinat pauso lasaian abiatu, zahatoa eta ogitartekoa hartuta, gero goian irensteko. Neuk horrela gozatzen dinat. Ni ere hasieran amorratu egiten nindunan mendira abiatu eta motorrez, bizikletaz edo korrika ibiltzen ziren bi hankadunekin. Azkar ikasi ninan horiek nire aldarteari ez ziotela eragingo eta bakoitzak nahi zuen modura gozatzeko bidea aurkitu behar zuela. Bizitzan, bakoitza bere ikuspegiaren arabera, hasiko bagina neurtzen jendeak egiten duenak zen-
tzurik duen edo ez, jai geninake. Ez gintunan berehala ados jarriko!
Urrutira joan gabe, sanferminak ditinagu. Zer esaten didan zezenen aurrean entzierroan jartzen direnei buruz? Izugarrizko zirrara sentitzen dutela esaten diten adarren tartean korrika joanez… Nire iritzirako istripu edo adarkatze gutxiegi gertatzen dun. Gehiago nola ez den gertatzen pentsatzen aritzen naun sarri.
Bizitza bera, arriskuak hartuz gero, zirraragarriagoa dela esan zinan poetak. Arriskuaren langa non ipini? Jar dezala bakoitzak nahi duen tokian eta ondorio guztiekin. Muturreko egoeratan gertatzen diren istripuak gertatzen direnean errazago ematen zienat buelta. «Gutxienez gustukoa zuen hartan ari zela joan dun! Lanean hiltzea baino hobea izango dun, ba?». Ba, horixe, goazen oporretara.