Jose Ignacio Sanchez • Goieniz Zinekluba
Zinema klasikoa zinema ikusgarria da, hau da, edozein giza esperientzia zinema-tradizioak ezarritako konbentzioen mende dagoen ikus-entzunezko ikuskizun narratibo bihurtzen duen zinema. Bertan, zinemaren sorreraren aurretik ekoitzitako eta frogatutako hainbat tradizio artistikoren elementuak txertatzen joan ziren.
Garai guztietako autore handiak eta haien lanak aldarrikatu nahi ditut: Griffith, Murnau, Dreyer edo Langen zinema mututik, Cukor, Curtiz, Hawks, Truffaut, Wilder, Welles eta abarren obra erraldoietatik pasatuz.
Ez dut eskatzen jendeak zinema zuri-beltzean bakarrik ikus dezan, ezta 50 urtetik gorako filmarik ere, baina zaharra izateagatik film bat ez baztertzea besterik ez dizuet gomendatzen; izan ere, ikus dezakezuen film gutxi izango dira Ben Hur baino hunkigarriagoak edo Con faldas y a lo loco baino dibertigarriagoak.
Casablanca, topikoz kanpo, film bikaina iruditzen zait. Baita Horizontes de Grandeza edo Chaplinen El Gran Dictador bezalako klasiko handiak ere. Aipagarria da gaur egun ia ekoizten ez den genero bat, baina hamarkada askotan zehar onarpen handia izan duena: western-a; kategoria handiko titulu, zuzendari eta aktoreak eman dituena.
Azken finean, esaten dutena esaten dutela ere, zinema klasikoak kasu batzuetan egun egiten dena gainditzen jarraitzen du nire iritziz, nahiz eta azken urteotan ikus-entzunezko aurrerapen asko egin diren merkatuan. Eta bestela, norbaitek sekuentzia hobe bat aipa diezadala, Orson Wellesen Sed de mal edo Carol Reeden El tercer hombre lanean egindakoak baino.
