Asier Zinkunegi • Antzezlea
Apirilean emanaldi eder bat ikusteko aukera izan nuen: Las cosas que se que son verdad du izenburua. Madrilen bizi eta lan egiten duen antzezle lagun batek abisatu zidan, Donostian izango zela emanaldi honekin lanean.
Antzokira sartu orduko eszenografiarekin egin nuen topo, eta zuhaitz erraldoi bat buruz behera zintzilik ikusi nuen eskenatokian. Buruz behera zegoen zuhaitzak zer islatzen ote zuen galdetzen nion neure buruari. Irudia ederra eta indartsua zen. Emanaldia hastean, taula gainean familia baten istorioarekin egin nuen topo. 60 urte inguruko gurasoek, eta 4 seme-alaba gazteek osaturiko familia, hain zuzen ere. Familia arrunta, non guztiek zituzten beraien ametsak, beraien desirak, izaera eta gabeziak. Familia guztietan bezala, denbora pasatzen doan heinean, familia honetako kideek ere hainbat gorabehera biziko dituzte, eta bat-batean familia disfuntzional baten aurrean egotearen sentsazioa izan nuen. Egun batzuk pasa nituen nire familia eta ezagutzen ditudan familien inguruan hausnartzen, eta guztiak, une batean edo bestean, nahiko disfuntzionalak direla iruditu zitzaizkidan.
Egia esan, nire ustez gizaki guztiak gaude funtzionalitatea eta disfuntzionalitatearen artean kulunkan. Ordua puntuan eman nahi duen ordulari herrenak bagina bezala. Denok ditugu amets, desira eta intentzio ederrak. Eta aldi berean, guztiok dugu gabezia txikiren bat, ordua puntuan ematen uzten ez diguna.
Ikus dezakezuen bezala, ikuskizun honek galdera mordoa sortu zidan, beraz, horra artelana. Las cosas que se que son verdad du izenburua, eta Andrew Borrell da testua sortu zuen idazle bikaina.
