Egoitz Iztueta Sukia • Irakaslea
Trena bizitzan behin bakarrik igarotzen omen da, eta hartu ez izanak damutuko nintzelakoan ziur nengoen. Hala, baiezkoa eman eta igerilekura biluzik jauzi egin nuen, jakin gabe bene-benetan eta kontziente izan gabe zer nolako erronkari aurre egin beharko nion. Ezinbestean, Goierriko Hitza-ri eskerrak eman nahi dizkiot Goiberri bezalako astekari parte hartzaile eta anitzean nire aletxoa jartzera gonbidatu izanagatik.
Oro har, txiki-txikitatik zientzien arloa izan dut gustuko, hein handi batean, erraza egiten zaidan eremua delako niretzat. Aldiz, letren mundua, hitz jokoak eta hitzak elkarrekin era dotore batean jostea ez nuen atsegin, niretzako lan gehigarria zelako, denbora gehiegi eskaini behar niolako eta gainera esfortzu handia eskatzen zidalako. Inor ez da ikasia jaiotzen!
Ur handitan igeri egiten aritu naizenean batzuetan hobekiago eta besteetan okerrago arituko nintzen, hori nabarmena da. Igeri trakets aritu naizenean hobetzen ahalegindu naiz. Denei gustu egitea ezinezkoa da, baina, gutxienez norbaiti gustatu bazaizkio konformatzen naiz. Balorazioak alde batera utzita gaizki esanak barkatu eta ondo esanak gogoan hartu, arren.
Bizitzako esparru askotan zein tren geltokitan, noiz gelditu behar garen jakitea garrantzitsua da. Fermin Muguruzak musika taldeak uzten zituenean bezala, Miguel Indurainek 1997an sinatu zuen kontratu onena sinatu ez zuena izan zen moduan, Aimar Olaizolak oraindik txukun jokatzen zuen unean bezala… Ezin naiz fenomeno hauekin konparatu inondik inora, baina bai ipuinaren bukaerarekin.
Adiorik ez, gero arte baizik.
