Asier Zinkunegi, Konfinatuta dagoen antzezlea
Orain dela hilabete pare bat, tarteka antzerkiaren inguruan hitz batzuk idatziko nituen galdetu zidaten. Eta horra non nagoen orri zuriaren aurrean kopeta ilun. Leihotik begiratu, eta edertasunez eta bizitzaz betetako udaberriak irensten nau. Burua jiratu eta telebistan heriotzaren datuak besterik ez. Ilusio edo amets batean murgilduta nagoela iruditzen zait. Arraro sentitzen naiz.
Leihotik itsasoa ikusten dut egunero, batzuetan bare, besteetan bortitz eta ilun… beti eder. Kanpoan ikusten dudan guzti hori, nire sentimenduen ispilua dela konturatzen naiz.
Birus madarikatuak gauza mordoa lapurtu dit: askatasuna, ikusleak, ikasleak… baita familiako kide bat ere. Garai ilunak udaberri ederrean. Lehenengo bi asteak beldurra eta tristurak jota pasa nituen, hirugarrenean dolua tokatu zen, laugarrenetik aurrera haserrea agertu da.
Haserre nago guztioi horrenbeste kendu digun lapurrarekin.
Kastako aktorea naiz, eta beste gauza askoren artean ikusleak botatzen ditut faltan. 30 urte daramatzat taula gainean, ehunka herrik, eta milaka emanaldik eman didate titulu hori. Ni bezalakoak, ikuslearen begiradak osatzen gaituela sentitzen dugu. Eta ikuslerik gabe nagoenean, nire zati bat falta zaidala sentitzen dut. Aita galdu nuenean utzi nuen oholtza sei hilabetez, eta hori orain dela ia hogei urte izan zen.
Agian hitz hauek irakurtzen dituzuen bitartean osatua sentituko naiz, nork daki.
Alaba daukat ondoan, leihotik begira dago, itsasoa bare. Gaur ez daude haserre.
Aspaldian ez dut Calderon de la Barcaren La vida es sueño irakurri, eta halere, Segismundoren bakarrizketa datorkit burura:
Yo sueño que estoy aquí
destas prisiones cargado,
y soñé que en otro estado
más lisonjero me ví.
¿Qué es la vida? Un frenesí.
¿Qué es la vida? Una ilusión,
una sombra, una ficción,
y el mayor bien es pequeño:
que toda la vida es sueño,
y los sueños, sueños son.