Irati Goikoetxea • Idazlea
Aitari askotan entzun izan diot Tio Martin sardea bete garo bizkarreratuta ibiltzen zela Nafarroako Araitz bailara ederreko mendi magaletan. Eta horrelakoetan indar egiten dut sudurrean barrura ezagutu ez nituen irudien memoria barneratzeko. Bai, esango nuke posible dela inoiz ikusi gabeko irudiak oroitzapen izatea nork bere baitan. Transmisioaren indarra izango da, kontakizunaren magia.
Indar eta magia horietxek ditu Txomin Agirre idazlearen Garoa klasikoak. Gutxi izango dira hain indartsu hasten diren liburuak. Deskribapen biziagorik. Nik ikusi egiten dut Joanes. Gai naiz lehenengo orrialdetik gizon hori marrazteko. Nire kasara.
«Ura zan gizona, ura! –dio hasierak. Buruz ikastekoa– Zazpi oin ta erdi bai luze, makal zugatzaren irudira zuzen, pagorik lodiena baizen zabal, arte gogorra bezela trinko, gorosti ezearen antzera zimel. Orrela zan Joanes nik ezagunu nuenean».
Aspaldi irakurri nuen liburua, eta esango nuke aspaldi irakurritako klasikoek gure izatea ere klasiko bihurtzen dutela. Klasiko… alegia, pixka bat zahar, pixka bat adindun. Eta hori ohorea da, literaturak bere denboren tenpoan biltzea joanean-joanean sortzen zaizkigun zimurrak.
Badut Garoa berriro irakurtzeko irrika, halako liburuak denbora batera berriro irakurtzekoak baitira. Patxada, sosegua sentiarazten duen liburua da, egunerokoa geldiarazten dizuna. Ai, garoz egindako ohea banu… gainean etzan eta Tio Martini ahots goran liburua irakurtzeko.
