Zer da orrialde zuri bat? Beldurgarria ala liluragarria? Zer eragiten die orrialde zuriak ikasleei, idazleei, marrazkigileei, ikertzaileei…? Betiere zeren arabera, ezta? Ez baita gauza bera orrialde zuria derrigorrez zerbaitekin betetzea, lanak horretara behartzen duelako, edo norberak bere borondatez, plazer hutsez nahiz ez preseski plazerez baina barruak hala agintzen duenean horretara jartzen garenean.
Nork ez du jasan bertigorik orrialde zuri baten aurrean? Baina orain, dagoeneko ez dago horren arriskurik: gero eta gutxiago abiatzen gara ezertan orrialde zuri batean; copy paste da aipatutako bertigoaren kontrako botika. Baina ez bakarrik bere zentzu fisiko hertsian, dagoenetik kopiatu eta gurea balitz bezala itsaste jarreran, baizik eta ustez zerbait berria eskainiz gatozelakoan ere (orrialde zuritik abiatu garelako) ia guztiok gauza bera esaten gabiltza jo eta ke, tematuta, azken ordukoari sukarra hartzeko denborarik gabe ere sendabidearen jabe bagina bezala…
Ia-ia irakurle baino idazle gehiago eta iritziak baino iritzi-emaile gehiago dituen gizar-tean, non geratu da, beraz, orrialde zuriaren xarma? Ba, nik ez dut inoiz etsiko: orrialde zurian gauzatzen baititut egunero-egunero gure atentzioa bahitu nahi dutenenganako oldarraldia, bizitza mikazten digutenenganako sabotajea eta hitz politak esateko pausagunerik gabeko 24 orduko joanari esku-frenua eman eta poesia egiteko abagunea.
Aspaldi ikasi nuen zer aukera ditudan aztertzeaz haratago, nik zer nahiko nukeen gogoetatan murgiltzen. Beranduxeago, baina ikasi nuen baita ere, pentsatzea entzuten ikastea dela. Eta entzutea konpromisoak hartzen ikastea dela. Baina entzuteko isiltzen jakitea nahitaezkoa dela: jaso, irakurri, ikertu… Eta konprometitu, busti!! Gainontzeko pertsonekin elkarbizitzarako portaera-arauak adostu…
Baina ez daukagu egin nahi dugun guztirako denborarik: lanerako bizi gara; soldatapeko lan-bizitzarako (bizitza deitu dakiokeen heinean…) esan nahi da. Benetan egitea merezi duenerako ezina, lan-bizitzak eragiten (omen) digun esklusibitateaz mozorrotuz. Bizitza, lan-bizitzara mugatu dugu. Lantegitik kanpo ez dago bizitzarik. Lantegian bai, ala? Ez al gara ba, bizi, erretiroa noiz hartuko zain? Ez al dakigu ba, jakin, dirua dela behar duguna, eta ez, lana?
Gaurko zutabe hau pertsona jakin batzuei eskaini nahi diet: edozein gaixotasunez ezinduak daudenei eta horiek zaintzen dituztenei. Eritasunak orrialde zuri fisikoa idaztea galarazten dienei eta orrialde zuri pila idatziko lituzketen baina horretarako inongo premiarik ez duten zaintzaileei. Batzuek eta besteek badutelako nahiko lan, eguneroko bizitza adorez moldatzen. Jabetzen naiz, horiek bizi direla benetan, beharrezko zereginetan.
Inoren bozgorailu izateko intentziorik gabe, baina bizitza horiek adina maite badugu behintzat, segitu beharko dugu orrialde zuriari orrialde zuri, hitzekin jolasean, gure mundualdia duintasunez bizitzeaz zer ulertzen dugun eta gutako bakoitza horretarako zer emateko prest gauden hausnartzen.
Orrialde zuri asko bete beharko baditugu ere, zera zuritzeko: soldata izatea beste meriturik ez duen hamaika alferrikako lan (zeregin hutsal) egiten (edo horren bila) segituko dugula, eraldatu nahiko genukeen oraingo gizartearen aurrean, prestigioa horrexek duelako.
