Egunero, pauso geldoan joaten ikusiko dituzu, norbaiten besartea lagun dutela edo makila eskuan hartuta, urrats txikian, baina ziurrean, uneaz gozatuz, jendearekin geldituz eta elkarrizketa ederrean denbora igaroz; adineko pertsonak dira, zure aitona, amona, aita, ama, osaba edo anaia, arreba, agian, baina horixe, besteok bezala, gizakiak, gizaki sentiberak, biziaz beteak, jende hurbila, maitagarria.
Haiekin gelditzen bazara, hitz-aspertu polita egingo dute zurekin, ez izan zalantza izpirik; ezagutzen ez bazaituzte, jakin nahiko dute zure berri, eta zure familiako baten arrastoa jakinez, irribarre samur bat zabaltzen ikusiko duzu haien ezpainetan, jada, zu ezagutzeko bidea urratua izango dute eta.
Oso maite ditut adineko pertsonak, egunero nire joan-etorrian ikusten eta agurtzen ditut, haiekin solasean aritzeko denbora hartzen dut, biziberritzen naute, barruz piztarazten. Gure aritze bizian, badakit nola gabiltzan, hara-honaka, gelditu nahi ezinik, unetxo bat guri eta haiei eskaini ezinaren aitzakian. Baina ez gara ausartzen egia guztia esatera: ez dugu unerik haientzat, gure barrua pipertuta daukagulako, gure aritzean aiton-amona hauexen jarduna motelegia delako, larregiko denbora dutelako, eta jakina, guk haiei ezer esaten badiegu, segunduak, minutuak, orduak…gal ditzakegulako.
Presa present dago gure bizitzotan, larregi esango nuke, eta presentzia gutxiegi dakargu gure barruetara. Konszientzienteki, nola bizi gaitezke etengabeko itolarrian, burutu beharreko gure lanak, jokabideak, emozioak estutasunaren besoek besarkatzen badituzte? Uste dut, biziak ez digula horixe erakusten, bestelako irakasbidea da berarena, haren jarioa lurrarena, zeruarena eta haien osagaiek taupaka jariatzen duten bihotzarenak dira, eta ez dago hori guk usaintzen dugun giroan, hain zuzen, giro horixe guk, gizakiok, sortu dugulako. Gainera, giro zabar hori piztuz gizakiak ez du horrenbesteko atseginik hartu, eskutatik asko joan zaiolako nekea, ezereza eta larrialdia nagusitzeraino.
Aiton-amonon zimurren mapan barna nabigatuz samurtasunaren itsaso zabala zeharkatu izan dut, hitzen atzean dagoen jakintzaz gozatu, eta zenbatetan! Zenbat esapide, irakasbide latz eta gordinen gordairu dira, baina zein zintzotasun garden erakusten dute haien sentimendu minenetan. Ikasitakoaren ondorioz, ondo dakite guk dugula haien beharra, haiek guk bezainbeste, eta gerturatzen dira, etengabe, eta ez diegu, askotan, bidea horren erraz jartzen. Poz handia hartzen dut edozein adineko pertsonak nork laguntzeko bidea jartzen duenean, izan ere, gure herriotan jende asko bakarrik bizi baita, horietatik emakume ugari.
Martxoaren 8an, Emakumeen Nazioarteko Eguna ospatu genuen; emakumeak ez ditugu ahoz bakarrik behar ditugula esan behar, alboan gaudela erakutsi behar diegu haiei, maitatzeko, haiekin bat eginik bat izateko, haien eta gure zubi eraikitzailetik berdintasuna zuzenki bizitzeko. Ederra litzateke adineko emakumeoz oroituko bagina, laguntzeko, elkar hartzeko, haiei gure tartea eskaintzeko, izan ere, sarri, edonorentzat persona bat gutxi den bezala, horrelako egoeran direnentzat, bat hori asko izan baitaiteke. Zu, ni eta asko gara BAT hori, ea jarrera hori erakusten dakigun, hurbiltasunetik, gizatasunetik eta Maitasunetik, zintzoki garena barrutik azaleratzeko. Gu gara urratsa, bidea eta helmuga, eman diezagun halako egoeratan direnei bere ahotsa agertzeko aukera. Aldez aurretik, eskerrik asko.
